Drogie ciało,

ile Cię trzeba cenić

ten tylko się dowie,

kto Cię traci!

Dlatego staram się zmienić myślenie,

z estetycznej oceny przeskoczyć na praktyczną.

Jestem Ci wdzięczna za te wszystkie razy,

kiedy dawałeś radę. Mimo wszystko.

Mimo temu, że Cię nie szanowałam.

Mimo hektolitrów alkoholu, 

które w Ciebie wlewałam.

Mimo wszystkim papierosom, które co dzień wypalam

i wypalałam.

Mimo krótkim godzinom snu.

Mimo powtarzaniu w głowie pacierza nienawiści

niemal codziennie.

Mimo braku patrzenia na Ciebie

i braku dotyku, ukochania –

radzisz sobie całkiem nieźle,

jakby wbrew psychice.

Tak długo Cię ignorowałam,

że teraz dziwię się, że w ogóle jesteś.

Teraz, kiedy w końcu Ciebie poczułam.

Nogi – niesiecie mnie przez ten rwący potok,

potok godzin i dni,

nawet jak wiatr wieje w twarz – 

ja trwam, wciąż idę;

Ty idziesz wiatrowi na złość.

Ręce robią, choć umysł nieraz nie chce,

jest zmęczony i przestraszony. 

A mechanizm dalej, mimo to, działa.

Oczy patrzą i po prostu widzą – nie potrzebują pomocy.

Zęby przeżuwają nie zawsze zdrowe jedzenie.

Kiszki trawią, jak potrafią – raz lepiej, raz gorzej,
ale wyrzucają toksyny i wszystko,

co niepotrzebne na zewnątrz.

Serce wybija rytm, mój własny –

nikt takiego nie ma, jest niepowtarzalny.

Nos jest czuły na zapach deszczu, 

mokrej gleby, dobrego jedzenia i perfum,

które zmieniają życie.

Język daje mi moc mówienia,

kiedy boli

albo kiedy miłość wzbiera mi w gardle;

a słowa miłości nie powinny czekać.

Uszy sprawiają, że słyszę – ukochaną muzykę,

głos tych najbliższych – i wyczuwam

w tych głosach troskę, sympatię, drżenie smutku –

i mogę zareagować.

Ciało, jesteś moim domem, jesteś mną. 

Nie umiem przestać się temu dziwić.

Dlaczego tak trudno jest nam się połączyć?

Czy to kwestia wychowania w cieniu wielkiej doktryny?

To tak, jak na tych filmach:

rozdzielili nas przy narodzinach i teraz,

po latach się odnajdujemy.

Autorka utworu: Galla Anonima

Autorka kolażu: Anna Boraczewska